Spisu treści:
Fundusze wzajemne są regulowane przez Komisję Papierów Wartościowych i Giełd zgodnie z przepisami Ustawy o spółkach inwestycyjnych z 1940 r. W przeciwieństwie do lekko regulowanych funduszy hedgingowych, fundusze inwestycyjne są zwykle zabronione w angażowaniu się w transakcje wysokiego ryzyka, takie jak krótka sprzedaż akcji. Fundusze „długie-krótkie”, które spełniają specjalne wymogi SEC, mogą jednak posiadać krótkie zapasy.
Długoterminowe fundusze wzajemne
Długoterminowy fundusz inwestycyjny realizuje krótką sprzedaż tak jak inwestorzy indywidualni. Fundusz sprzedaje akcje, których nie posiada i musi ostatecznie kupić akcje, aby zakończyć krótką sprzedaż. Jeśli w międzyczasie spadnie zapas, koszt zakupu akcji jest niższy niż wpływy ze sprzedaży, a fundusz osiąga zysk dla swoich inwestorów. Większość funduszy inwestycyjnych stosuje tradycyjny „długi tylko” model inwestowania. Po pierwsze, fundusz o krótkim czasie trwania napotyka pewne ograniczenia. Fundusz musi zawrzeć z bankiem i inwestorami trójstronną umowę zabezpieczenia, która zabezpiecza aktywa funduszu na potrzeby krótkiej sprzedaży lub transakcji marży. Aktywa na pokrycie krótkiej sprzedaży muszą być oddzielone od innych udziałów funduszy. Wykorzystanie krótkiej sprzedaży musi zostać ujawnione w prospekcie funduszu. Innym powodem, dla którego niewiele akcji krótkiej sprzedaży funduszy powierniczych jest to, że prowadzenie funduszu długoterminowego jest kosztowne. Market Watch informuje, że fundusze o długim czasie trwania przekraczają średnio 2 procent rocznie w porównaniu z 1,3 procentami w przypadku funduszy tradycyjnych.