Jak polityka pieniężna wpływa na recesję?

Rezerwa Federalna USA dąży do wprowadzenia polityki pieniężnej, która promuje maksymalne zatrudnienie, stabilizuje ceny i zapewnia umiarkowane stopy procentowe.

Podstawowym instrumentem do osiągnięcia tych celów jest kontrola przez Fed podaży pieniądza. W przegrzanej gospodarce, gdzie istnieje niebezpieczeństwo inflacji, Fed może ograniczyć podaż pieniądza. Podnosi to stopy procentowe i spowalnia gospodarkę, czyniąc przedsiębiorstwa bardziej kosztownymi pożyczanie pieniędzy na ekspansję, a osobom fizycznym kupowanie na kredyt. W gospodarce kurczącej się, gdzie istnieje niebezpieczeństwo recesji, Fed prowadzi przeciwny kurs. Przez zwiększenie podaży pieniądzaobniża stopy procentowe, ułatwiając przedsiębiorstwom i konsumentom zaciąganie pożyczek. To z kolei zachęca do zwiększonej aktywności gospodarczej.

Teoria a praktyka

Wielu ekonomistów głównego nurtu zgadza się, że polityka monetarna, jak podaje dokument Międzynarodowego Funduszu Walutowego, jest „znaczącym narzędziem polityki do osiągnięcia zarówno celów inflacyjnych, jak i wzrostu”. Jednak skuteczność polityki pieniężnej w praktyce jest kwestionowana przez wielu ekonomistów, z których niektórzy kwestionują nawet podstawową teorię. Ten spór jest zazwyczaj pomiędzy konserwatyści ekonomiczni i liberałowie ekonomiczni.

Liberalni ekonomiści, tacy jak Paul Krugman, często uważają, że realizacja polityki pieniężnej przez Fed jest nieśmiała i nieodpowiednia. To niezadowolenie ze skuteczności polityki pieniężnej w praktyce jest stosunkowo powszechne, co podkreśla wpływowa ekonomistka Berkeley Christina i David Romer w szeroko udokumentowanej historii niepowodzeń polityki pieniężnej Fed: „Najbardziej niebezpieczna idea w historii Rezerwy Federalnej: Polityka monetarna nie robi” t Materia.

Niektórzy konserwatywni ekonomiści z różnych powodów równie lekceważą sukcesy Fed w regulacji gospodarki poprzez politykę pieniężną. Krótki artykuł w Wall Street Journal na temat niedawnych prób amerykańskich i europejskich banków centralnych mających na celu ożywienie, a następnie ustabilizowanie gospodarek po recesjach jest taki, że „polityka pieniężna nie jest zbyt skuteczna”.

Spór bez rezolucji

Nie ma arbitralnego poglądu na ten spór, który zapewnia pewien wniosek, że polityka pieniężna jest skuteczna lub nieskuteczna, ponieważ każda porażka może być interpretowana jako konsekwencja niewystarczająco solidnej polityki pieniężnej z jednej strony lub jako konsekwencja samego wdrożenia ta polityka z drugiej.

Na przykład artykuł opublikowany przez konserwatywny Instytut Cato porównuje relatywnie szybkie ożywienie gospodarki z recesją w latach 1981–1982 z wolniejszym ożywieniem po recesji w latach 2008–2009 i stwierdza, że ​​różnica polegała na tym, że we wcześniejszej recesji Fed pozwolił gospodarce na naturalny powrót do zdrowia, podczas gdy w późniejszej recesji Fed prowadził agresywnie akomodacyjną politykę, która ostatecznie osłabiła i spowolniła ożywienie.

Z drugiej strony raport Romersa opisuje Wielki Kryzys, który rozpoczął się w 1929 r. I trwał do 1941 r., I przytacza wiele przykładów braku interwencji Fedu, jako głównej przyczyny długości i głębokości Depresji.

Rzeczywistość jest taka, że ​​aby bez wątpienia wiedzieć, czy polityka pieniężna jest naprawdę skuteczna, musielibyście dwukrotnie doświadczyć tego samego okresu recesji w historii, raz z interwencją Fed w polityce pieniężnej i raz bez. To oczywiście nie jest dostępna opcja.