Spisu treści:
Zarówno CAPM, jak i DDM są metodami analizowania portfeli papierów wartościowych. W szczególności służą do oszacowania wartości papierów wartościowych przy ocenie ceny. Jednak obie różnią się pod względem użytkowania. CAPM koncentruje się głównie na ocenie całego portfela poprzez ocenę ryzyka i rentowności, podczas gdy DDM koncentruje się wyłącznie na wycenie obligacji generujących dywidendy.
CAPM
CAPM, czyli model wyceny aktywów kapitałowych, dzieli portfel inwestorów na dwie grupy. Pierwsza grupa składa się z pojedynczego, pozbawionego ryzyka aktywa, a druga grupa składa się z portfela wszystkich ryzykownych aktywów. To drugie nazywane jest portfelem stycznym. Zakłada się również, że wszyscy inwestorzy posiadają ten sam portfel styczny. Stopień ryzyka każdego składnika aktywów w portfelu stycznym jest równoważny ze zmiennością portfela rynkowego. Po połączeniu tych dwóch grup aktywów tworzony jest portfel graniczny. Ponadto istnieją dwa rodzaje ryzyka: ryzyko systematyczne, które nie może być zróżnicowane, oraz ryzyko niesystematyczne, które można zdywersyfikować, utrzymując portfel graniczny. Jest to główna zaleta CAPM: uwzględnia tylko ryzyko systemowe, tj. Ryzyko związane tylko z danym rynkiem.
Wady CAPM
CAPM pociąga za sobą kilka wad. Jedną z nich jest przypisanie wartości do stopy zwrotu aktywów wolnych od ryzyka, stopy zwrotu portfela stycznego oraz premii za ryzyko. Aktywa wolne od ryzyka mają często postać obligacji rządowych, weksli lub banknotów, co do których zakłada się, że ryzyko jest bardzo niskie. Rentowność tych papierów stale się zmienia, ponieważ zbliżają się one do terminu zapadalności. Ponadto zwrot z ryzykownych aktywów, takich jak akcje, może być ujemny, jeśli spadające ceny akcji przeważają nad stopami dywidendy. Premie za ryzyko również zmieniają się w czasie. Dynamiczny charakter rynku ma zatem wadę w statycznym charakterze CAPM.
DDM
DDM oznacza model dyskontowy dywidendy. Jest znacznie mniej skomplikowany niż CAPM, ponieważ koncentruje się wyłącznie na akcjach, a nie na całym portfelu inwestycyjnym. Konkretnie, koncentruje się ona wyłącznie na akcjach, które wypłacają dywidendy, które zwykle pochodzą od stabilnych i rentownych spółek, takich jak niebieskie układy. Wykorzystuje definicję wartości akcji jako bieżącą dywidendę na akcję, podzieloną przez stopę dyskontową minus stopa wzrostu dywidendy. Dlatego wykorzystuje zarówno postrzeganie inwestorów, jak i dane rynkowe do określania wartości zapasów. Model DDM oferuje zatem możliwość uwzględnienia oczekiwań inwestorów przy użyciu bardzo uproszczonego wyboru danych wejściowych i zmiennych.
Wady DDM
Model DDM ma kilka wad. Główną wadą jest to, że wyceny akcji mogą być bardzo wrażliwe na małe zmiany nakładów. Nieznaczna modyfikacja stopy dyskontowej inwestorów może znacznie wpłynąć na wartość papieru wartościowego. Ponadto inwestorzy mogą polegać na modelu jako narzędziu do wyceny, gdy technicznie nadal jest estymatorem w jego purystycznym znaczeniu.