Spisu treści:
Krańcowa skłonność do konsumpcji, czyli MPC, oraz krańcowa skłonność do oszczędzania, czyli MPS, to koncepcje ekonomiczne, które mierzą wskaźniki wydatków i oszczędności. Ekonomiści i przywódcy rządowi uważają MPC i MPS na poziomie krajowym za ustalanie polityki monetarnej i fiskalnej. Jednak obliczanie MPC i MPS na poziomie osobistym może pomóc konsumentom w zarządzaniu pieniędzmi i ustalaniu celów finansowych.
Marginalna skłonność do konsumpcji
MPC to część dochodu, którą jednostka zużywa zamiast oszczędzać. Formuła dla MPC to zużyty dochód podzielony przez całkowity dochód. Załóżmy na przykład, że konsument zarabia 50 000 USD rocznie i wydaje rocznie 40 000 USD. MPC konsumenta wynosi 40 powyżej 50, czyli 80 procent.
Marginalna skłonność do zapisywania
MPS jest odwrotnością MPC. MPS mierzy część dochodu, którą oszczędza osoba. Aby obliczyć MPS, podziel dochód zaoszczędzony przez całkowity dochód. W poprzednim przykładzie konsument wydaje 40 000 USD rocznie i oszczędza 10 000 USD. Dlatego jej MPS wynosi 10 ponad 50, czyli 20 procent.