Spisu treści:
W Stanach Zjednoczonych brakuje tanich mieszkań dla rodzin o niskich dochodach. Na podstawie analizy danych z 2010 r. Krajowa Koalicja Mieszkaniowa ds. Niskich Dochodów (NLIHC) dochodzi do wniosku, że pracownik pełnoetatowej płacy minimalnej nie może pozwolić sobie na uczciwy czynsz rynkowy w mieszkaniu z jedną sypialnią w dowolnym miejscu w kraju. Sponsorowane przez rząd subsydiowane programy mieszkaniowe mają na celu zlikwidowanie luki finansowej.
Znaczenie
Amerykański Departament Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast (HUD) ustala corocznie limity dochodów, które informują o wytycznych kwalifikacyjnych dla programów mieszkaniowych o niskich dochodach. Na dole drabiny zarobków znajdują się gospodarstwa domowe, których zarobki są na poziomie lub poniżej 30 procent mediany dochodu na danym obszarze. HUD klasyfikuje te rodziny jako „bardzo niskie dochody”. Według NLIHC w kraju było 9,2 miliona gospodarstw domowych o najniższych dochodach, zgodnie z amerykańskim badaniem społecznym z 2008 r., Ale tylko 6,1 miliona lokali mieszkalnych w kraju, na które mogą sobie pozwolić.
Cel, powód
Programy mieszkaniowe o niskich dochodach dążą do zwiększenia podaży mieszkań dostępnych dla najbardziej potrzebujących rodzin w kraju. Jak wskazuje NLIHC, konsensus wśród ekspertów mieszkaniowych jest taki, że jeśli rodzina wydaje ponad 30 procent swoich dochodów na czynsz i media, wydatki na mieszkania nie są przystępne. Większość dotowanych programów mieszkaniowych ma strukturę zapewniającą, że w większości przypadków uczestnicy nie przekroczą progu 30%. Aby utrzymać wydatki na mieszkania na niskim poziomie, NLIHC twierdzi, że wiele rodzin o niskich dochodach zadowala się lokalami o niskiej jakości i przeludnionymi warunkami.
Typy
Praktycznie wszystkie programy mieszkaniowe o niskich dochodach korzystają z jakiejś formy subsydiowania. Dwa największe programy pochodzą z HUD. Sekcja 8 lub program Voucher Housing Choice subsydiuje segment czynszu prywatnego na rynku rodzinnym o niskich dochodach, który jest większy niż 30 do 40 procent ich dochodów. Publiczny program mieszkaniowy HUD składa się z jednostek mieszkalnych będących własnością i zarządzanych przez lokalne publiczne agencje mieszkaniowe z czynszami ustalonymi na przystępnych poziomach.
Niektóre miasta prowadzą własne programy oprócz sekcji 8 i mieszkań publicznych. Na przykład wiele miast w rejonie Zatoki San Francisco korzysta z pewnego rodzaju programu niższej stawki rynkowej. Na przykład w Palo Alto w Kalifornii organizacja non-profit Palo Alto Housing Corporation (PAHC) zarządza programem poniżej stawki rynkowej miasta. Ogólnie rzecz biorąc, gospodarstwa domowe nie mogą ubiegać się o mieszkanie w jednej z nieruchomości zawartych w programie, jeśli zarabiają ponad 80 procent mediany dochodu Palo Alto, zgodnie ze stroną internetową PAHC.
Rozważania
Niektóre programy zawierają komponent posiadania domu; Jednak skala tych inicjatyw blednie w porównaniu z wysiłkami skierowanymi do najemców. PAHC, na przykład, wykonuje Palo Alto „Poniżej programu zakupu rynkowego”, który oferuje nieruchomości poniżej cen rynkowych. Miasto Palo Alto wymaga od deweloperów co najmniej 15 procent jednostek w budynkach o pięciu lub więcej jednostkach poniżej możliwości sprzedaży na rynku. Inne miasta, w tym Nowy Jork i San Francisco, prowadzą podobne programy skierowane przede wszystkim do najemców.
Dochody
Zdecydowana większość programów mieszkaniowych o niskich dochodach wykorzystuje dochód jako główne kryterium kwalifikowalności. Większość odkłada limity dochodów HUD, które zmieniają się co roku i różnią się w zależności od lokalizacji i wielkości gospodarstwa domowego. Podobnie jak wyżej wspomniane przedsięwzięcia Palo Alto, program mieszkaniowy HUD pozwala najemcom na zastosowanie lub poniżej 80% mediany obszaru. Program Sekcji 8 ogranicza dochód o 50 procent mediany obszaru; jednakże władze mieszkaniowe muszą rozdzielić 75 procent swoich kuponów z sekcji 8 na rodziny w wysokości lub poniżej 30 procent mediany ich powierzchni.